Ustawa przewidziała wyłącznie dwie przesłanki, które dłużnik zobowiązany jest spełnić, aby sąd rejonowy odpowiedni dla jego miejsca zamieszkania wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości. Podstawowym warunkiem jest niewypłacalność wnioskodawcy. Dłużnik musi utracić płynność finansową, w wyniku czego nie ma możliwości na regulowanie należności wobec wierzycieli oraz bieżących kosztów związanych z utrzymaniem domu, czy rodziny. Dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. W odróżnieniu od przedsiębiorcy, wystarczy, że konsument utraci zdolność do regulowania wyłącznie jednego kredytu. Tym sposobem posiadanie jednego zobowiązania umożliwia ogłoszenie upadłości konsumenckiej. Warto podkreślić domniemanie, na które wskazuje ustawodawca, bowiem niewypłacalność dłużnika powstaje z chwilą, gdy opóźnienie w wykonywaniu zobowiązań pieniężnych przekracza okres trzech miesięcy, a także w chwili, kiedy wysokość zobowiązań osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej przekracza wartość należącej do niej majątku i stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający dwadzieścia cztery miesiące. Drugą przesłanką ogłoszenia upadłości w Polsce, jest prowadzenie ośrodka życia na terytorium kraju. Dłużnik nie może również prowadzić działalności gospodarczej lub zobowiązany jest złożyć wniosek o jej wykreślenie z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.