W momencie wniesienia do Sądu Rejonowego wniosku o podział majątku wspólnego w załączeniu należy przedłożyć takie potwierdzenie uiszczenia opłaty sądowej w wysokości 1000 zł, natomiast jeśli wniosek zawiera zgodny projekt podziału tego majątku – wysokość opłaty stałej wynosi 300 złotych. Jeżeli małżonkowie są niezgodni co do wartości majątku, do kosztów podziału trzeba będzie doliczyć koszty wynagrodzenia biegłego sądowego. Powołanie biegłego rzeczoznawcy majątkowego będzie konieczne w przypadku sporu małżonków zarówno co do wartości nieruchomości wchodzącej w skład majątku wspólnego, jak innych składników majątkowych, np. samochodu. Koszt sporządzenia jednej opinii biegłego może mieścić się w granicach od 2 do 3 tysięcy złotych. Wynagrodzenie dla adwokata będzie zależeć od indywidualnie ustalonej z klientem stawki. Jej wysokość zostanie ustalona na podstawie stopnia skomplikowania sprawy oraz szacunkowego nakładu pracy. Jednakże nie może ona być niższa od minimalnej wysokości stawki wynikającej z rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Koszty, co do zasady, dzielone są po połowie między obie strony sporu. Jeżeli jednak uczestnicy są w różnym stopniu zainteresowani wynikiem lub interesy ich są sprzeczne, sąd może rozdzielić koszty stosunkowo.  Wskazania jednak wymaga, iż opłatę sądową od wniosku o podział majątku wspólnego powinien uiścić wnioskodawca, jednakże zazwyczaj w orzeczeniu kończącym sprawę Sąd nakazuje zwrot połowy jej wysokości uczestnikowi. Wszelkie pozostałe koszty są rozliczane – albo na bieżąco w postaci wezwania przez Sąd do uiszczenia zaliczek np. na poczet wynagrodzenia biegłych, albo w orzeczeniu kończącym obciąża nimi obie strony.

Majątek wspólny małżonków powstaje w chwili zawarcia związku małżeńskiego z mocy prawa, chyba że wystąpiły ustawowe okoliczności wyłączające taką możliwość (np. wcześniejsze zawarcie małżeńskiej umowy majątkowej, ubezwłasnowolnienie jednej z osób mającej zawrzeć małżeństwo lub ogłoszenie jej upadłości). Majątek wspólny małżonków to nic innego jak przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania wspólności majątkowej ustawowej przez oboje małżonków lub przez jednego z nich. Natomiast przez przedmioty majątkowe należy rozumieć własność i inne prawa majątkowe. Nabycie obejmuje każdy sposób uzyskania przedmiotu majątkowego. Do majątku wspólnego należą w szczególności: pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków; dochody z majątku wspólnego, jak również z majątku osobistego każdego z małżonków; środki zgromadzone na rachunku otwartego lub pracowniczego funduszu emerytalnego każdego z małżonków; kwoty składek zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Ponadto do majątku wspólnego należą przedmioty zwykłego urządzenia domowego służące do użytku obojga małżonków również, gdy zostały nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę. Oczywiście spadkodawca lub darczyńca może postanowić inaczej. Skład i wartość majątku, który ulega podziałowi ustala sąd. Skład majątku ustalany jest według stanu na dzień ustania wspólności majątkowej. Natomiast wartość majątku ustala się według cen rynkowych z daty podziału.

Majątek osobisty stanowi mienie, do którego tytuł prawny posiada tylko jeden małżonek. W skład majątku osobistego wchodzą przede wszystkim przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej, czyli de facto, przed zawarciem małżeństwa. Wszelkie mienie jakie małżonek posiadał przed zawarciem małżeństwa nie wchodzi do majątku wspólnego. Majątek osobisty stanowią też przedmioty majątkowe nabyte w trakcie trwania małżeństwa. Zalicza się do nich: majątek nabyty przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił. (ta zasada nie dotyczy przedmiotów, które służą do prowadzenie gospodarstwa domowego i nie zostały wyraźnie zastrzeżone przez spadkodawcę lub darczyńcę dla jednego małżonka); prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom, np. wkłady majątkowe wniesione przez małżonka do spółki cywilnej, której jest wspólnikiem; przedmioty służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków, np. jego odzież, biżuteria, przedmioty związane z jego hobby; prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie, np. prawo dożywocia lub użytkowania, spółdzielcze lokatorskie prawo do mieszkania; przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość; nagrody za osobiste osiągnięcia; prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy. Pobrane już wynagrodzenie za pracę lub dochody z działalności gospodarczej małżonka wchodzą w skład majątku wspólnego. Natomiast roszczenie o ich uzyskanie jest składnikiem majątku osobistego małżonka. Konsekwentnie do majątku osobistego należą przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, a więc sumy uzyskane ze sprzedaży np. przedmiotu darowizny nie wchodzą do majątku wspólnego i przysługują tylko wcześniej obdarowanemu małżonkowi.

Sąd rodzinny orzekając o rozwodzie może powierzyć wykonywanie władzy jednemu z rodziców ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień względem dziecka. W takiej sytuacji sąd w wyroku rozwodowym wskaże do jakich praw i obowiązków ogranicza władzę rodzicielską drugiego z rodziców. Na przykład może zaznaczyć, iż kwestie dotyczące leczenia dziecka muszą być rozstrzygane wspólnie przez obojga rodziców lub, że rodzic może decydować o kierunku kształcenia dziecka. Jeżeli sąd w wyroku rozwodowym nie wyszczególni pewnych kwestii, oznacza to, iż rodzic, który ma pełną władze rodzicielską może samodzielnie decydować w kwestiach niewyszczególnionych.

Orzeczenie w przedmiocie władzy rodzicielskiej i kontaktów z dzieckiem wymaga wszechstronnego rozważenia przez sąd okoliczności faktycznych danej sprawy, dotyczących zarówno dziecka (dzieci) jak i rodziców. W pierwszej kolejności należy uwzględnić interes (dobro) dziecka i interes społeczny, nie zaś rodziców (por. wyrok SN z 25.08.1981 r., III CRN 155/81). Sąd bierze pod uwagę osobiste właściwości rodziców, ich kwalifikacje oraz stan emocjonalnej więzi pomiędzy nimi a dzieckiem, uwzględnia wiek dziecka, fakt ewentualnego wychowywania dziecka dotychczas przez jednego z rodziców. W końcu rozstrzyga z uwzględnieniem postulatu wspólnego wychowywania się rodzeństwa. Powierzenie wykonywania władzy rodzicielskiej obojgu rodzicom oznacza przyznanie praw i obowiązków z niej wynikających na równi obojgu byłym małżonkom. Oboje mają zatem obowiązek i prawo do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka, z poszanowaniem jednak jego godności i praw. Atrybuty władzy rodzicielskiej są zarazem obowiązkiem rodziców, zaś jej podstawowym celem jest funkcja ochronna względem dziecka. Jeśli nie zachodzą przesłanki do pozostawienia władzy rodzicielskiej obojgu rodzicom, sąd powierzy ją jednemu z rodziców z jednoczesnym ograniczeniem władzy drugiego do określonych uprawnień w stosunku do osoby dziecka. Ograniczenie władzy rodzicielskiej w wyroku rozwodowym nie jest równoznaczne z ograniczeniem władzy rodzicielskiej polegającym na wydawaniu odpowiednich zarządzeń przez sąd opiekuńczy w sytuacji zagrożenia dobra dziecka. Wynika raczej z potrzeba doprecyzowania, w jakich sprawach dotyczących dziecka, rodzicowi, któremu nie powierzono wykonywania władzy rodzicielskiej, będzie przysługiwało prawo współdecydowania wraz z rodzicem, któremu powierzono wykonywanie władzy rodzicielskiej. Zwykle będą to kwestie najistotniejsze, takie jak zmiana miejsca pobytu, kierunek kształcenia, wybór szkoły, leczenie. Nawet pozostawienie władzy rodzicielskiej obojgu rodzicom nie zwalnia sądu od osobnego orzeczenia o kontaktach z dzieckiem. Prawo do utrzymywania przez rodziców kontaktów z dzieckiem nie należy bowiem do sfery sprawowania władzy rodzicielskiej. Jest to uprawnienie odrębne od władzy rodzicielskiej, wynikające z najbliższego pokrewieństwa. Kontakty mogą być utrzymywane nawet w przypadku pozbawienia władzy rodzicielskiej albo powierzenia władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców z ograniczeniem władzy drugiego do określonych uprawnień i obowiązków.

Zasadniczo pierwszą osobą, która zobowiązana jest do płacenia alimentów na dziecko, jest rodzic, który nie opiekuje się dzieckiem – w Polsce najczęściej jest to ojciec, ale, oczywiście, są również kobiety, które płacą alimenty na dziecko pozostające w opiece partnera. Warto jednocześnie wskazać, że w przypadku braku zapłaty zasądzonych alimentów przez osobę do tego zobowiązaną możliwe jest dochodzenie ich od członków rodziny.

Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. W sprawach o alimenty sąd ma obowiązek dokładnego i wnikliwego ustalenia usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego do alimentowania oraz możliwości ich zaspokojenia przez zobowiązanych. Zakres usprawiedliwionych potrzeb dziecka powinien być ustalony w ten sposób, aby w razie ich zaspokojenia stopa życiowa dziecka była taka sama jak stopa życiowa rodziców. Rodzice muszą więc podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami. Rodzice zatem, w zależności od swoich możliwości, obowiązani są zapewnić dziecku środki do zaspokojenia jego potrzeb fizycznych – wyżywienia, mieszkania, odzieży, higieny osobistej, leczenia w razie choroby, jak i duchowych (kulturalnych), także środki wychowania (kształcenia). Dlatego nie  da się ustalić minimalnych alimentów na dziecko, gdyż jest to zależne od wielu czynników. W praktyce jednak minimalne alimenty na dziecko, które najczęściej zdarzają się, to 500 zł – 600 zł na dziecko. Średnie alimenty, które zapłaci na jedno dziecka osoba zarabiająca 10 000 zł to ok. 1300 zł, 3 000 zł to ok. 700 zł, 2 500 zł to ok. 500 zł.

Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie. Przepisy przewidują sytuacje, po których wystąpieniu możemy doprowadzić do zaprzestania płacenia alimentów. Pamiętać jednak należy, że uchylenie obowiązku alimentacji może nastąpić jedynie poprzez orzeczenie sądowe. Wymaga więc złożenia stosownego pozwu. Rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego: jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem; jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się; jeżeli żądanie alimentów jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Z obowiązku zwalniają osiągnięcie przez dziecko samodzielności finansowej, zaprzestanie dalszej nauki, zawarcie przez dziecko związku małżeńskiego, znalezienie się rodzica w trudnej sytuacji.

W wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka. Rodzeństwo powinno wychowywać się wspólnie, chyba że dobro dziecka wymaga innego rozstrzygnięcia. W braku porozumienia, o którym mowa powyżej, sąd, uwzględniając prawo dziecka do wychowania przez oboje rodziców, rozstrzyga o sposobie wspólnego wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka, jeżeli dobro dziecka za tym przemawia. Na zgodny wniosek stron sąd nie orzeka o utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem.