Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach „w razie osiągnięcia celu, dla którego fundacja była ustanowiona, lub w razie wyczerpania środków finansowych i majątku fundacji, fundacja podlega likwidacji w sposób wskazany w statucie. Jeżeli statut nie przewiduje likwidacji fundacji lub jego postanowienia w tym przedmiocie nie są wykonywane, właściwy organ nadzoru nad fundacjami zwraca się do sądu o likwidację fundacji”. Artykuł 13 ustawy stanowi, że organem nadzoru jest właściwy minister w stosunku do fundacji o zasięgu co najmniej wojewódzkim oraz właściwy starosta w przypadku fundacji działającej na terenie jednego powiatu.Dalsze przepisy art. 15 ustawy stanowią, że w wypadkach innych niż przewidziane w ust. 1 likwidacja fundacji może nastąpić tylko na mocy przepisu ustawy. Jeżeli statut fundacji nie określa przeznaczenia środków majątkowych pozostających po jej likwidacji, sąd orzeka o przeznaczeniu tych środków z uwzględnieniem celów, którym fundacja służyła.Jak wynika z powyższego, w ustawie o fundacjach przewidziano dwa zdarzenia, których następstwem jest likwidacja fundacji: osiągnięcie celu, dla którego fundacja była ustanowiona, lub wyczerpanie środków finansowych i majątku fundacji. W doktrynie pojawia się czasem pogląd, że „aby fundacja przestała istnieć, musi wyczerpać absolutnie wszystko i nie mieć nawet wierzytelności u osób trzecich”. Przeważa jednak stanowisko, według którego likwidacja może nastąpić nie tylko w razie całkowitego wyczerpania środków finansowych i majątku, lecz także w wypadku, gdy zmniejszą się tak bardzo, że ciągłe (trwałe) realizowanie celów fundacji jest niemożliwe. W ustawie mówi się bowiem o wyczerpaniu, a nie o całkowitym wyczerpaniu środków finansowych i majątku fundacji.Celem postępowania likwidacyjnego jest zaspokojenie wierzycieli likwidowanego podmiotu. Niemożliwa jest zatem realizacja tego celu, gdy nie ma majątku, z którego można zaspokoić wierzycieli.